DRYFT, KAREN GILLECE

Cokolwiek wrzucisz do morza, zostanie to zwrócone. Czasami zmienione, nie w takiej formie, jak do niego trafiło, niekiedy wypłynie na innej plaży, ale jedno jest pewne - zawsze zostanie odnalezione. Prędzej czy później i nieważne, czy mówimy o morzu dosłownie czy w przenośni. „Dryft” Karen Gillece zdobył Europejską Nagrodę Literacką w 2009 roku. Polskie wydanie zostało opatrzone znakomitym posłowiem Ernesta Brylla – byłego ambasadora Polski w Irlandii, a okładka powstała w wyniku konkursu, do którego przystąpili amatorzy i profesjonaliści. Nie ukrywam, że oczekiwania co do książki miałam spore, chociaż i nie mniejsze wątpliwości, bo ileż razy można pisać o tęsknocie, zdradzie i miłości. Okazało się, na szczęście, że Karen Gillece udało się uniknąć sztampy.

W książce, tak samo jak na plaży, znajdujemy różne rzeczy z przeszłości bohaterów. Czasami są one drobne jak muszelki, czasami wielkie jak wrak zatopionego niegdyś statku.

Czy można sobie wyobrazić coś piękniejszego niż mały domek z werandą, stojący na plaży tuż u stóp oceanu? Do takiej właśnie przystani, położonej w cichej, irlandzkiej miejscowości, zabiera nas Karen Gillece. Tam spotkamy Larę, wyrzuconą na brzeg starego życia, wprost z Ameryki Południowej, gdzie spędziła ostatnich piętnaście lat życia. Jako zbuntowana nastolatka poleciała za ocean zmierzyć się z marzeniami i zapomnieć o rozczarowaniu, które spotkało ją w Irlandii. Swoje serce leczyła w ramionach kolejnych mężczyzn, aż spotyka Alejo, niepokornego ducha, z którym przemierzała dalej kontynent. Czas im mija niezwykle przyjemnie, aż ciąża i pojawienie się małego Nacio ściąga ich trochę na ziemię. Ale tylko trochę. Bo dalej prowadzą wędrowny styl życia. Pewnego dnia na tłocznym targowisku w Brazylii, będący pod opieką Lary synek, ginie bez śladu. Dosłownie rozpływa się w powietrzu. Przez dwa lata Lara i Alejo szukają synka. Bez rezultatu. Lara więc wraca do Irlandii z ogromną dziurą w sercu. Straciła syna, ale także Alejo.

Po powrocie nic jednak nie jest tak samo. W domku hulają duchy przeszłości, matka od kilku lat nie żyje, jedyna krewna – jej kuzynka Sorcha, nie jest jej bliska. To ona zabrała jej Christiana, jej wielką, szczenięcą miłość. Wspomnienia, ukryte zadry, tęsknoty, niespełnione marzenia, powracają do całej trójki potężną falą i już wiadomo, co z tego wszystkiego może wyniknąć. Sprawy pomiędzy nimi mocno się pokomplikują. 

Banał? Na pewno nie w wydaniu Karen Gillece, która zaskakuje nas na każdym kroku i rozwiązuje wszystkie sytuacje w niezwykły sposób. Doskonale przedstawiona jest cała trójka bohaterów, z której, szczerze mówiąc, nie da się do końca polubić żadnego z nich. Każdy ma masę przywar i co nuż potyka się o kolejny życiowy problem. Wniosek? Nigdy nie wiesz, co morze życia wyrzuci ci na brzeg, czasami może to być drobnostka, pozornie nieistotna, ale która decyduje o całym twoim życiu. Chwila nieuwagi na targowisku w Ubatubie, spojrzenie na nogi dziewczyny brodzącej w wodzie, rozmowa z nieznajomym....

Przez książkę się płynie, czasami wartkim nurtem, czasami leniwie meandruje miedzy stronami. Niezwykła to, chwytająca momentami za gardło, historia. Przykuwa do fotela wieczorem i puszcza dopiero nad ranem, kiedy przewrócisz ostatnią stronę. 

_______________
Karen Gillece, Dryft, przeł. Natalia Kossakowska, Oficyna Wydawnicza "Stopka",  2012, s. 348

Pierwsze zdanie: Czasami zdawało mi się, że go widzę. 

Ostatnie zdanie: W miarę jak moje myśli dryfują gdzieś raz jeszcze, głowa nieznacznie podnosi się - wychylam twarz na ciepło słońca. 

----------------------

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Z półki - 2013, Z literą w tle.