ŻABA, Małgorzata Musierowicz

„Żaba” nie zachęca o czytania. „Żaba” odstrasza okładką. Bardzo nie podoba mi się portret małej Żaby - Hildegardy Schoppe na okładce i nic na to nie poradzę. Sama Żaba zaś jest niezwykle miłą, ujmującą i wiecznie zamartwiającą się dziewczyną, o sercu wrażliwym, które nie potrafi się pogodzić z tym, że jej brat Fryderyk wyjechał na stypendium i zostawił Pyzę samą w ciąży.

Właściwie cała akcja kręci się wokół ciąży Pyzy, a potem narodzin dziecka oraz rodziny Borejków. Rodzina Schoppe zajmuje w tej w książce także sporo miejsca, ale nie aż tyle, aby pseudonimem jej reprezentantki tytułować książkę.

Czy podobał mi się kolejny tom „Jeżycjady”? Tak, chociaż wałkowanie tematu samotnego rodzicielstwa Róży i nieodpowiedzialności Fryderyka trochę momentami nużyło. Rozumiem w jaki duchu pisze pani Musierowicz, szanuję je przywiązanie do tradycji i wiary (oddech dominikański daje się wyczuć w wielu jej pozycjach), kultywowanie pewnych wartości. Czasy są jednak inne, ciąża nie jest już powodem do zamążpójścia, rezygnowania z kariery zawodowej, czy nam się to podoba, czy też nie. Sama jestem zdania, że lepiej żaden ojciec niż byle jaki, ale z drugiej strony uważam, że każde dziecko, czy też wyczekiwane, czy też poczęte przypadkowo, zasługuje na szacunek, a przede wszystkim nie zwalnia żadnego rodzica z obowiązku rodzicielskiego. Toteż taka rozedrgana wewnętrznie czytałam ten tom.

Trochę trudno jest się pogodzić z tym, że coraz młodsze Borejkówny dorastają, zmieniają się w kobiety, matki, żony. Brakuje mi też wyrazistych męskich charakterów. Bo czy też Ignacy Grzegorz może ich zastąpić? To indywiduum zadziwia często, ale jeszcze częściej irytuje. Genialny, ale taki nieprzystosowany do życia, do obecnych czasów. Az momentami chciałoby się zakrzyknąć; „Gdzież taki się jeszcze uchował”.

Jeszcze balkonowe sceny Laury i Wolfiego były zabawne, taka parodia „Romea i Julii”.

Cokolwiek bym nie napisała i nie nastękała się podczas czytania, to ogólne odczucie po przeczytaniu książki, jak zwykle w przypadku pani Musierowicz, zaskakująco pozytywne. Już o tym kiedyś pisałam i napisze raz jeszcze – to ten dom Borejków, ta kuchnia, ci ludzie, ta atmosfera, w którą się wsiąka niczym w gąbkę.

____________
Małgorzata Musierowicz, Żaba, Wydawnictwo AKAPIT PRESS, 2013, s. 215.

—————————————

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czas na Jeżycjadę.