DZIEDZICTWO, KATHERINE WEBB

W listopadzie, gdy przyroda serwuje nam mgłę, wiatr i ulewy, gdy ciemność zapada tak wcześnie, że mam wrażenie, iż dzień na dobre się nie rozpoczął, a już się skończył, dopada mnie chandra. Tak jest co roku, więc profilaktycznie się do niej przygotowuję składując na jeden stos książki, które można pochłonąć w jeden czy dwa wieczory. Lektury, które pasują do kocyka, kubka aromatycznej herbaty, kota u boku i niwelują skutki uboczne tego, co dzieje się za oknem.  W tym roku na samym wierzchu znalazło się „Dziedzictwo” Katherine Webb.

Książka napisana jest w dwóch płaszczyznach czasowych. Początek XXI wieku. Dwie siostry – Erica i Beth – przyjeżdżają po śmierci babci do Storton Manor, siedziby rodowej Calcottów. Obydwie zaprzestały odwiedzin w tym miejscu dwa lata po tragicznym zaginięciu ich kuzyna Henry’ego. Beth od tamtego czasu zamyka się w sobie, pogrążając się w coraz bardziej w depresji, zostawiając czasami otwartą niewielką furtkę dla syna, siostry i rodziców. Erica jest przeświadczona, że istnieje związek pomiędzy pogarszającą się kondycją psychiczną siostry, a tym rodzinnym dramatem. Co się zdarzyło w świecie dwunastoletniej wówczas Beth?

Początek XX wieku. Prababka młodych kobiet – Caroline, to dama z wyższych nowojorskich sfer. Zakochuje się bez pamięci w farmerze, poślubia go  i wyjeżdża  na rancho w Oklahomie. Zupełnie nieprzygotowana na to, co ją czeka na bezkresnej, gorącej prerii, musi się zaadoptować do życia na Dzikim Zachodzie. Czy jej się to uda?

„Dziedzictwo” napisane jest wartkim, żywym językiem, który sprawa, że pochłania się stronę za stroną przestając zwracać uwagę na mijające godziny. Czytelnik zawsze wyprzedza Ericę o krok, wie, co się stało ponad sto lat wcześniej i zalążek rozwiązania jednej z zagadek zaczyna powoli kiełkować w głowie. To jednak nie przeszkadza, bo jak to zazwyczaj bywa w sagach, worek z rodzinnymi sekretami dopiero się rozwiązuje. Przyznaję, że mnie, miłośniczce książek Karola Maya, najbardziej podobał się wątek Caroline na Dzikim Zachodzie. Jednakże współczesny jest również interesujący. Stopniowo zaczynamy rozumieć, dlaczego kobiety z rodu Calcottów były takie zimne i nie potrafiły obdarowywać uczuciem nawet najbliższych, dowiemy się, jak mocne potrafi być młodzieńcze uczucie i oczywiście odnajdziemy rozwiązanie zagadki zniknięcia Henry’ego.

Z ogromną przyjemnością przeczytałam „Dziedzictwo”, książkę o różnych odcieniach miłości i nienawiści, poświęceniu i nieszablonowym zakończeniu. To naprawdę bardzo dobra powieść w swojej klasie, wręcz idealna na jesienną szarugę.

Katherine Webb, Dziedzictwo, przeł. Olga Siara, s. 512, Wydawnictwo Insignis, Kraków 2012.

--------------------------

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania "Tea Time z Corridą".