TYGRYS I RÓŻA, Małgorzata Musierowicz

Ostatnio w ogóle nie mam ochoty na poważne lektury, a w cieplejsze dni spędzam na długich spacerach i rozmyślaniach. Na taki czas najlepiej sprawdza się u mnie „Jeżycjada”, ciepła, swojska, wywołująca uśmiech na twarzy. Taka jest właśnie jej kolejna część „Tygrys i Róża”.

Do kroćset! Ta Laura! Samolubna, zapatrzona w siebie, wymagająca wszystkiego od innych, a niczego od siebie, mająca pretensje o wszystko do wszystkich. Rozumiem, że czternaście lat to trudny wiek, ale wszystko ma swoje granice. Tym razem największym wrogiem Laury – Tygryska jest jej mama – Gabrysia, którą oskarża o to, że jej nie kocha. Wbija sobie do głowy, że najlepszym lekarstwem na całe domowe zło będzie odnalezienie ojca, który nie interesował się nią od urodzenia (także Różą, ale to przecież nie ma znaczenia, bo liczą się tylko uczucia Tygryska, prawda). Czasami było mi żal Laury, bo przypominałam sobie własne poczucie niezrozumienia przez cały świat i niejako odizolowanie się od własnej mamy, która wtedy miała na głowie ciążę, a później malutkiego brata. Z pewnością jednak nie dałam mojej Mamie tak bardzo w kość, jak Tygrysek Gabrysi.

Ta jej cała podróż do Torunia, nadzieja na dowiedzenie się prawdy i ignorowanie jasnych poszlak w postaci zdjęcia na lodówce, była  w sumie bardzo śmieszna. Cioteczka Alma wielce niesympatyczna i jej kompletne przeciwieństwo – pani Oleńka, to kolejne barwne postaci "Jeżycjady", które wprowadzają powiew świeżości. Pojawia się wreszcie Robrojek i dokończony zostaje wątek miłosny. Urocze!

Myślałam, że kolejne tomy Jeżycjady już mnie nie będą tak bawić, bo największy związek będę czuła z tymi pierwszymi, ale nieprawda. Doskonale pamiętam strajki anestezjologów i pielęgniarek w szpitalach, blokady dróg i klimat tamtych czasów. Kolejna sentymentalna podróż w przeszłość, zresztą bardzo udana.

________________
Małgorzata Musierowicz, Tygrys i Róża, Akapit Press, 2010, s. 160.

--------------------------

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Czas na Jeżycjadę.