IMIENINY, Małgorzata Musierowicz

Bardzo lubię przesiadywać u Borejków, o czym pisałam już wielokrotnie. Ta ich kuchnia z wielkim stołem, zielony pokój, dom pełen ludzi i gromada wspaniałych, ciepłych osobowości, które przyciągają jak magnes.

Tym razem główną bohaterką książki jest Róża zwana Pyzą, najstarsza córka Gabrysi Borejko. Imieniny w książce obchodzimy co krok, zaczynając od męża Gabrysi Grzegorza i ich genialnego synka Ignacego Grzegorza. Później świętujemy razem z Pyzą i trzema braćmi Lelujkami, jej wielkimi adoratorami, którzy biorą udział w wyścigu o jej względy, ale gdzie oni się biją, tam korzysta zupełnie kto inny... Śliczna Pyza zachwyca nie tylko urodą, ale i przymiotami ducha, czego nie można powiedzieć o jej buntowniczej siostrze Laurze zwanej Tygryskiem, która burzliwie wchodzi w dojrzewanie, cierpi bardzo z powodu mniejszego zainteresowania ze strony chłopców, a przede wszystkim boli ją nieobecny ojciec. Laura zawsze mnie irytowała, podobnie rzecz się miała podczas lektury „Imienin”, to jej wieczne wtrącanie się w nie swoje sprawy i arogancja! Rozumiem trudny okres, kształtowanie się osobowości, ciągłe wewnętrze konflikty i brak samoakceptacji, jednak pewnych zachowań akceptować nie potrafię. Dobrze, ze jest dziadek Ignacy i jego mądre słowa, które potrafią zmiękczyć nawet zatwardziałe serca. Czyż nie mądre są słowa:

„Absolutnie każdy człowiek jest zdolny do czynu, którego musiałby się wstydzić. Dobrze jest mieć tą świadomość. Sztuka polega na tym, żeby tego czynu jednak nie popełnić. Czyli - nie ulec swojej słabości. Słabość jest rzeczą ludzką, lecz pokonywanie słabości jest rzeczą ludzką godną podziwu. Zauważ: los lubi na nas zastawiać pułapki i kiedy już nam się wydaje, że wyszliśmy z honorem, że postąpiliśmy właściwie i godnie, pojawia się kolejna pokusa. I znów musimy dokonywać wyboru. Trwa to aż do śmierci. Żadnego wytchnienia”?

Sympatią darzę za to Bernarda, duże dziecko, zachowujące się jak słoń w składzie porcelany i jego kwieciste wywody!

„Imieniny” nie rozczarowały mnie, mają w sobie coś z klimatu pierwszych tomów „Jeżycjady”, milo jest obserwować transformacje postaci z pierwszych tomów i dorastanie ich dzieci. Czytałam z uśmiechem, jak zwykle.


_____________
Małgorzata Musierowicz, Imieniny, Akapit Press, 2012,  s. 208.

---------------------

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania Polacy nie gęsi, Czas na Jeżycjadę.